„Nawróciłem się” na minimalizm niespełna dwa lata temu. Wszystko zaczęło się od dojmującego poczucia nadmiaru rzeczy materialnych i braku nad nimi kontroli. Wyższe zarobki nie powodowały, że miałem więcej pieniędzy, nowe rzeczy nie dawały szczęścia, a szafy pękały w szwach z powodu ubrań, z których trzech czwartych nie nosiłem. Do tego ciągły pęd, koncentracja na pracy i gonienie za kolejnymi – jak mi się wydawało – kamieniami milowymi. Kiedy tylko zakończymy projekt… Jeszcze tylko osiągnę… Jeszcze tylko zarobię… I już będę zadowolony. Słów „kiedy tylko…” używałem częściej niż „proszę”, „dziękuję”, „kocham Cię”. Co pomogło?
